“Eroica” – najbardziej znany i ceniony film Andrzeja Munka dziś w Kinie Szkoły Filmowej o godz. 19. Będzie to pierwszy pokaz specjalny tegorocznej edycji Konkursu.

Film jest jednym z czołowych osiągnięć „szkoły polskiej”, stanowi swoisty rozrachunek z mitologizowaniem wojennej przeszłości. Na ekranie: Edward Dziewoński, Leon Niemczyk, Zofia Czerwińska, Roman Kłosowski, Bogumił Kobiela, Tadeusz Łomnicki.

Munk zapożyczył tytuł filmu od patetycznej III Symfonii Es-dur Ludwiga van Beethovena. Pierwotnie swoją filmową “Eroicę” chciał zbudować z trzech luźno ze sobą związanych części. Pierwszej części, “Con bravura”, już po zmontowaniu, Munk nie włączył jednak do filmu, uznał ją za niewystarczającą artystycznie. Na dzisiejszym pokazie zobaczymy wszystkie 3 części filmu!!!

Autorem scenariusza filmu był Jerzy Stefan Stawiński. W nowelach twórcy przedstawili bohaterstwo, które właściwie nie przyniosło żadnego konkretnego sukcesu, ale od niego ważniejsze dla autorów stały się pobudki kierujące postępowaniem ludzi w trudnych momentach. W ten sposób przedstawili różnorodność charakterów, bogactwo ludzkich typów – studium psychologiczne bohaterów. Film prawie całkowicie zrealizowany został w plenerach, głównie w Warszawie, w Bukowinie i na Śląsku. Jest to także pierwszy polski film szerokoekranowy.

Film należy do rzadko spotykanego gatunku – składa się z dwóch luźno ze sobą związanych tematycznie nowel: „Scherzo alla polacca” oraz „Ostinato – lugubre”. Część pierwsza opowiada o warszawskim cwaniaku Dzidziusiu, który przypadkowo wciągnięty w Powstanie Warszawskie zdobywa się na czyn bohaterski, choć właściwie niepotrzebny. Akcja drugiego opowiadania rozgrywa się w niemieckim oflagu i po raz pierwszy przedstawiono w niej życie polskich oficerów w obozie jenieckim w czasie ostatniej wojny. Do legendy urasta tu ucieczka por. Zawistowskiego. Tylko najbardziej wtajemniczeni wiedzą, że cały czas jest on w obozie – ukryty w przewodzie wentylacyjnym. Mimo starań i opieki kolegów bohater umiera – z zimna i samotności. A wszystko po to, by zachować legendę, która podtrzymywała na duchu wszystkich stłoczonych w obozie żołnierzy.